Oazowe rekolekcje w sercu Kościoła
Rzym – miasto, w którym każde pęknięcie w kamieniu, każda mozaika i każda bazylika opowiada historię wiary. W sierpniu 2025 roku przyjechała tu osiemnastoosobowa grupa z diecezji gliwickiej, prowadzona przez ks. Michała Chmiela i ks. Tadeusza Górnego, aby przeżyć Oazę Nowego Życia III stopnia.
Nie przybyli po to, by zwiedzać. Przyjechali, by na kilkanaście dni zamieszkać w sercu Kościoła. Nie po to, by robić zdjęcia, ale by pozwolić, żeby miejsca – świadkowie wiary pokoleń – zapisały się w ich sercach i kształtowały ich spojrzenie na wiarę.
Ruch, który łączy światło i życie
Ruch Światło–Życie, założony przez ks. Franciszka Blachnickiego, od dziesięcioleci formuje dojrzałych chrześcijan, ucząc ich, jak łączyć wiarę z codziennym życiem. Jego znak – ΦΩΣ–ΖΩΗ (światło–życie) – wyraża przekonanie, że Słowo Boże powinno przenikać każdy wymiar ludzkiej egzystencji.
Droga formacji oazowej prowadzi przez kolejne stopnie rekolekcji. Pierwszy – odkrycie osobistej więzi z Chrystusem. Drugi – doświadczenie wolności w Duchu Świętym. Trzeci – pogłębienie misterium Kościoła. Ten ostatni z założenia powinien odbywać się w Rzymie, aby uczestnicy mogli zobaczyć Kościół w jego powszechności i jedności z Następcą św. Piotra.
Dlaczego Rzym?
Dla ks. Blachnickiego Rzym był miejscem, w którym formacja może dotknąć samej istoty Kościoła. Tutaj w ciągu jednego dnia można przejść od ciszy katakumb, gdzie pierwsi chrześcijanie ukrywali się przed prześladowaniami, po gwar placu św. Piotra, gdzie dziś publicznie wyznaje się wiarę.
W tym mieście widać, że Kościół jest jednocześnie głęboko zakorzeniony w historii i wciąż żywy w teraźniejszości. Modlitwa w dziesiątkach języków rozbrzmiewa tu jak jedna, wspólna liturgia.
Rok Jubileuszowy – pielgrzymka przez Drzwi Święte
Rok 2025 to Rok Jubileuszowy – czas łaski, który Kościół przeżywa raz na 25 lat. Jednym z jego znaków jest przejście przez Drzwi Święte w czterech bazylikach większych: św. Jana na Lateranie, św. Pawła za Murami, Matki Bożej Większej i św. Piotra na Watykanie.
Gest prosty, ale pełen znaczenia: symboliczne wejście w przestrzeń Bożego miłosierdzia, w życie w pełni otwarte na Ewangelię. Dla uczestników oazy każde przejście było modlitwą i deklaracją: „Chcemy żyć w Kościele i dla Kościoła”.
Serce dnia – Eucharystia
Bez względu na porę, Eucharystia jest centrum każdego dnia rekolekcji. To ona scala modlitwę, katechezę, spotkania i pielgrzymowanie. Nadaje sens wędrówce ulicami Wiecznego Miasta.
Liturgia sprawowana w papieskich bazylikach, w miejscach męczeństwa pierwszych chrześcijan czy w cichych, ukrytych kościołach staje się doświadczeniem Kościoła w całym jego bogactwie. Każde z tych miejsc niesie świadomość: „Tu, w tej samej wierze, modlili się święci i męczennicy”.
Formacja w drodze
Program oazy łączy modlitwę, spotkania formacyjne i „wyprawy otwartych oczu” – uważne patrzenie na Rzym w poszukiwaniu znaków obecności Boga. Odwiedzamy m.in. opactwo Tre Fontane, gdzie według tradycji św. Paweł Apostoł oddał życie za Chrystusa, Katakumby św. Kaliksta z grobami papieży, a także liczne świątynie, w których sztuka i architektura stają się narzędziami ewangelizacji.
Wieczorne syntezy pomagają zobaczyć, jak wydarzenia dnia wpisują się w osobistą drogę wiary. Spotkania w małych grupach stają się przestrzenią szczerego dzielenia się i słuchania innych.
Spotkanie z papieżem
Jednym z najbardziej poruszających momentów była audiencja generalna z papieżem Leonem XIV. Bazylika św. Piotra wypełniona pielgrzymami, modlitwa w wielu językach, papieskie błogosławieństwo – i świadomość, że Kościół jest naprawdę jeden, choć rozproszony po całym świecie.
Dla niektórych uczestników było to także wyjątkowe przeżycie – mieli możliwość osobiście przywitać się z Ojcem Świętym podczas spotkania.
Owoc, który dojrzewa po powrocie
Oaza Nowego Życia III stopnia zamyka podstawowy etap formacji w Ruchu Światło–Życie. Uczestnicy wracają z nowym spojrzeniem na Kościół – jako wspólnotę żywą, dynamiczną, rozpiętą między niebem a ziemią.
Rzym pozostaje w pamięci jako miejsce spotkania z korzeniami wiary, ale przede wszystkim jako wezwanie, by w codzienności żyć tą samą wiarą, którą wyznawali apostołowie i męczennicy.
