LIST BISKUPA GLIWICKIEGO SŁAWOMIRA ODERA NA WIELKI POST 2025

Bp Sławomir Oder w swoim przesłaniu na Wielki Post 2025 przypomina, że odpowiedzią chrześcijan na trudne czasy jest świętość – prawdziwa, codzienna i pełna mocy Ducha Świętego. To ona daje nadzieję światu, rodzinom i młodym. Zachęcamy do przeczytania całego listu i odkrycia, jak być „słowem Boga” dla współczesnych!

• posłuchaj skrótu listu na YouTube - kliknij tutaj

„Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu i przebywał w Duchu [Świętym] na pustyni czterdzieści dni, gdzie był kuszony przez diabła” (Łk 4,1-2).

Umiłowani Diecezjanie,

czterdzieści dni Wielkiego Postu prowadzi nas do serca tajemnicy chrześcijaństwa. Towarzyszymy Jezusowi w Jego drodze do Jerozolimy, gdzie weźmie na swe ramiona krzyż i poniesie go ku Golgocie, aby oddać za nas swoje życie. Odbierze je znowu z rąk swego Ojca w dniu zmartwychwstania, abyśmy mieli życie na wieki. Czy można pozostać nieczułym i obojętnym wobec tak wielkiej miłości? Ojciec nie oszczędził życia swego Syna a Syn nie odmówił Ojcu wypełnienia Jego woli, aby uczynić nas uczestnikami życia Bożego, byśmy mogli czerpać z obfitości miłości Trójcy Przenajświętszej żyjąc Jej życiem.

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do pójścia śladami Jezusa. Mówi nam, iż „był On pełen Ducha Świętego” i „przebywał w Duchu Świętym na pustyni”. To Duch Święty był Jego siłą i Jego radością, i Jego obroną wobec pokus i niebezpieczeństw. Jezus, sam będąc święty i bez skazy, pozwolił, by był kuszony i poddany próbie jak każdy zwykły człowiek. Swoim zwycięstwem ukazał, gdzie jest źródło mocy człowieka w walce z grzechem, złem i pokusą. To moc Ducha objawiła świętość Jezusa i stała się niezwyciężoną tarczą w Jego duchowym zmaganiu się z Szatanem. W tej scenie zmagania się Jezusa z pokusami odnajdujemy nieustanne źródło inspiracji, mocy i nadziei. Człowiek nie jest skazany na niewolę grzechu i bezsilność wobec zła. W naszej osobistej walce ze złem źródłem mocy jest Duch Święty, ten sam, którego Chrystus obficie rozlał w naszych sercach po swym zmartwychwstaniu w dniu Pięćdziesiątnicy.

Rok Jubileuszowy, który przeżywamy, jest czasem łaski. To niejako nowa Pięćdziesiątnica, czas darów duchowych, których Bóg pragnie nam udzielać w swoim Synu, abyśmy i my byli pełni mocy, pełni życia i spełnieni w naszym człowieczeństwie. Ten dar łaski jest bezwarunkowy i przeobfity, ale właśnie dlatego tak bardzo zobowiązujący i wymagający naszej odpowiedzi. Ma nią być nasza świętość.

Czas Wielkiego Postu ma nas zatem prowadzić drogą miłości Chrystusa do pełni życia i świętości. Punktem kulminacyjnym tej drogi będzie przeżywanie tajemnicy naszego zjednoczenia z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstania w obrzędzie odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych podczas Wigilii Paschalnej. Będziemy przeżywać radość odrodzenia i powołania do świętości. 

Papież Franciszek w adhortacji Gaudete et exsultate, której tematem jest świętość, nawiązując do tej rzeczywistości, zachęca nas prostymi i pełnymi mocy wiary słowami: „Pozwól, by łaska twego chrztu owocowała na drodze świętości. Pozwól, aby wszystko było otwarte na Boga i dlatego wybierz Jego, wybieraj Boga wciąż na nowo. Nie zniechęcaj się, ponieważ masz moc Ducha Świętego do tego, by świętość była możliwa. Ona w głębi jest owocem Ducha Świętego w twoim życiu (por. Ga 5, 22-23). Kiedy odczuwasz pokusę, by zaplątać się w swoją słabość, podnieś oczy ku Ukrzyżowanemu i powiedz: «Panie, jestem biedakiem, ale Ty możesz dokonać cudu uczynienia mnie trochę lepszym»” (zob. GeE 15).

Siostry i Bracia!

Otrzymaliśmy Ducha Świętego, aby świętość stała się rzeczywistością w naszym życiu! To wielki dar Boga, o który musimy dbać z wdzięcznością i miłością.

My, którzy poznaliśmy Chrystusa i doświadczyliśmy miłości Ojca, cierpimy, mając świadomość jak wielu ludzi nie zna Boga, bo być może nigdy nie spotkali prawdziwie Chrystusa. Wspólnota Kościoła jest tym miejscem, które On wybrał w szczególny sposób, aby spotkać się z ludźmi. Dlatego jako Jego uczniowie, jesteśmy wezwani do takiego życia, aby ten, kto Go szuka i za Nim tęskni, mógł odnaleźć do Niego drogę. Jesteśmy wezwani, by być siewcami nadziei.

Kościół żyje w świecie, który nie zawsze jest mu przyjazny. Paradoksalnie, świat chwiejący się nad przepaścią nihilizmu potrzebuje Chrystusa, a zarazem walczy z Nim i stara się Go usunąć z przestrzeni publicznej. Przykładem tego jest walka o dusze ludzi młodych. Wobec prób wydarcia z ich serc Chrystusa i wartości chrześcijańskich leżących u podstaw cywilizacji europejskiej musi wybrzmieć nasz osobisty i wspólnotowy sprzeciw. Musi on wybrzmieć przede wszystkim z ust i w postawach rodziców i samych młodych. 

Sprzeciw formalny i podejmowane działania prawne to jednak zbyt mało. Przeciwności, wobec których stajemy, są dla nas, uczniów Chrystusa, okazją do osobistej refleksji, nawrócenia i postępu duchowego. Każdy kryzys pomaga nam stawać się silniejszymi duchowo. Każe szukać źródeł siły i motywów naszej nadziei. Kieruje nasz wzrok ku istocie naszego powołania chrześcijańskiego, jakim jest świętość. Chociaż w walce o nadzieję dla nowych pokoleń nie możemy rezygnować z narzędzi prawno-instytucjonalnych, to jednak zasadniczym w niej orężem jest osobisty przykład życia wartościami, które wyznajemy. Rodzina jest miejscem uprzywilejowanym, w którym dokonuje się międzypokoleniowy przekaz najistotniejszych wartości. Rodzina ma prawo domagać się, aby te wartości były szanowane przez szkoły i instytucje wychowawcze, które działają na zasadzie pomocniczości wobec rodziny.

Święty Jan Paweł II w liście apostolskim na zakończenie Roku Jubileuszowego 2000 Novo millennio ineunte, przypominał, że „świętość – zarówno w życiu papieży, którzy są znanymi postaciami historycznymi, jak i w życiu skromnych wiernych świeckich i duchownych, pochodzących z wszystkich kontynentów globu – okazała się rzeczywistością, która lepiej niż cokolwiek innego wyraża tajemnicę Kościoła. To wymowne orędzie, przemawiające bez słów, jest żywym objawieniem oblicza Chrystusa”.

Świętość osobista stanowi pierwsze i zasadnicze remedium wobec wyzwań świata i odpowiedź, której Kościół nieustannie udziela świadectwem życia. Realizowana przez chrześcijan w kontekście codziennego życia jest warunkiem skutecznej misji ewangelizacyjnej. Jak nas uczył św. Jan Paweł II „człowiek współczesny «chętniej słucha świadków aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami». Decydujące są zatem obecność i znaki świętości: jest ona istotnym warunkiem wstępnym autentycznej ewangelizacji, zdolnej przywrócić nadzieję. Potrzeba wyrazistych osobistych i wspólnotowych świadectw nowego życia w Chrystusie. Nie wystarcza bowiem przekazywać prawdę i łaskę przez głoszenie Słowa i sprawowanie sakramentów; konieczne jest, by były one przyjmowane i przeżywane w każdej konkretnej sytuacji, w sposobie życia chrześcijan i wspólnot kościelnych. Jest to jedno z największych wyzwań, jakie stają przed Kościołem w Europie na początku nowego tysiąclecia” (EE, 49).

Moi Drodzy, żyjemy w czasach wymagających od każdego z nas takiej właśnie postawy. Nie wolno nam być letnimi, nieokreślonymi i obojętnymi. Czas Jubileuszu to czas budzenia w sobie nadziei i czas niesienia jej innym. Niechaj podstawowym i pierwszym kierunkiem naszego pielgrzymowania jubileuszowego będzie świętość. Świętość jest znakiem nadziei. Nie rezygnujmy ze świętości osobistej. Starajmy się o nią w naszych rodzinach. Jest ona tym, czego dzisiaj potrzebujemy my sami, aby nazywać się chrześcijanami i nimi być prawdziwie. Świętość niosąca pokój, radość, poczucie spełnienia jest tym, czego potrzebują młodzi ludzie, aby na zagrożenie ze strony nihilizmu odpowiedzieć obecnym w nich dobrem i dążeniem do pełni życia. Świętość jest tym, czego dzisiaj potrzebuje świat, a my, uczniowie Jezusa, podążając za Nim, mamy obowiązek być siewcami nadziei i dzielić się nią z innymi. Jak dwa tysiące lat temu Chrystus mówi dzisiaj do współczesnego świata: „nie samym chlebem żyje człowiek” (zob. Łk 4,4). Do nas, którzy poznaliśmy smak Bożego pokarmu, Jego łaski i przyjaźni, mówi: „wy dajcie im jeść” (zob. Mt 14,16). Nieśmy więc światu i ofiarujmy naszą osobistą świętość. Nie zaniedbujmy jej. Święty Paweł w swoim liście do Rzymian pomaga nam dzisiaj zrozumieć drogę świętości. „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz. 10,9-10). Jezus jest naszym Panem i naszą nadzieją i „żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony” (tamże).

Proszę Was, odpowiedzcie na zaproszenie Jezusa do wzrastania w świętości. Niechaj nasze rodziny, będą miejscem wzajemnego radosnego wspierania się w tym trudzie. Niechaj nasze parafie wraz ze swymi Duszpasterzami jaśnieją przykładem miłości, pobożności, życzliwości i świętości. Każde środowisko i miejsce, w którym przebywają chrześcijanie, powinno być miejscem świadectwa wiary i realizacji powołania. Jakże przekonująco i przynaglająco brzmią słowa św. Franciszka Salezego, który w swoim „Wprowadzeniu do życia pobożnego” przypomina: „prawdziwa pobożność [...] nie tylko nie przeszkadza żadnemu powołaniu, żadnemu zajęciu, ale przeciwnie, wszystko doskonali i ozdabia. Podobnie jak szlachetne kamienie wrzucone do miodu nabierają większego blasku, jaśniejąc zgodnie ze swą barwą, tak też powołanie każdego człowieka doskonali się i staje się pożyteczniejsze, gdy łączy się z nim pobożność. […] Błędem jest zatem, nieomal herezją, usuwanie pobożności z wojskowych koszar, z rzemieślniczych warsztatów, z dworu książąt, z mieszkań małżonków. […] Gdziekolwiek zatem jesteśmy, możemy i powinniśmy dążyć do doskonałości”.

Przyjmijmy zatem raz jeszcze, na początku naszej drogi wielkopostnej Jezusa jako naszego Pana. Wyznawajmy Go nie tylko naszymi ustami. Niech On, obecny w naszych sercach, przemawia owocami naszych rąk. To jest nadzieja, której doświadczamy i którą mamy głosić. Bądźmy mocni Duchem Jezusa!

W tym czasie nawrócenia, umocnienia i wzrastania w doskonałości towarzyszę Wam, razem z Biskupem Andrzejem, w modlitwie i z serca Wam błogosławię!

Wasz biskup Sławomir