Czym jest wizytacja kanoniczna?
Kodeks Prawa Kanonicznego podkreśla, że biskup ma obowiązek raz na pięć lat odwiedzić parafie swojej diecezji, aby „utwierdzać lud wierny w wierze, nadziei i miłości” (kan. 396–397). Wizytacja obejmuje wszystkie wymiary życia parafii: duszpasterskie, religijne, apostolskie oraz administracyjno-gospodarcze.
Tradycja ta sięga samych początków chrześcijaństwa. Apostołowie odwiedzali rodzące się wspólnoty, by je umacniać, słuchać i prowadzić. Święty Jan Paweł II przypominał, że wizytacja jest „autentycznym czasem łaski” i „szczególnym momentem spotkania biskupa z wiernymi”, w którym pasterz może wejść w żywą relację z codziennością powierzonego mu ludu.
Charakter spotkań podczas wizytacji
Wizytacja nie jest wyłącznie formalnym obowiązkiem. To przede wszystkim:
To również moment, w którym biskup spotyka się z chorymi, starszymi i najbardziej potrzebującymi, aby w ich domach zostawić znak bliskości Kościoła.
Czas łaski i jedności
Wizytacje są momentem, w którym diecezja w szczególny sposób doświadcza bliskości swojego pasterza. To dni wdzięczności za to, co już wzrasta w parafiach, oraz otwarcia na nowe natchnienia Ducha Świętego. Jak przypominał św. Jan Paweł II, wizytacja jest znakiem obecności Chrystusa, który „odwiedza swój lud, przynosząc mu pokój”.
W diecezji gliwickiej ten czas staje się przestrzenią jedności, wspólnego słuchania i umacniania nadziei – wartości, które budują Kościół dzień po dniu.